Poradnictwo pastoralne

Poradnictwo pastoralne jest formą wspierania oraz towarzyszenia osobom przeżywającym trudne momenty życiowe. Zasadniczym celem poradnictwa pastoralnego/duszpasterstwa jest przywrócenie zaufania w życiu. Duszpasterstwo wzmacnia, daje siłę, by kształtować życie i brać za nie odpowiedzialność. Celem duszpasterstwa jest pomoc w odnalezieniu własnej tożsamości w znaczeniu egzystencjalnym (jaki sens ma życie? jakie jest znacznie mojego życia?) oraz duchowym (pytania dotyczące m.in. życia po śmierci).

Duszpasterstwo prowadzi do duchowej równowagi, wewnętrznego pokoju, pogody ducha, stabilizacji. Przynosi ulgę, ukojenie, daje nadzieję, prowadzi do wzmocnienia więzi z Bogiem, zaś w obszarze życiowym do wzmocnienia relacji z drugim człowiekiem i samym sobą.

Ze względu, że duszpasterstwo nie jest jednostronnym wydarzeniem, ale dwustronnym to kluczowym doświadczeniem w procesie duszpasterskim jest relacja. Dla doradcy w centrum zainteresowań zawsze pozostaje człowiek, niezależnie od tego kim jest? jaki popełnił grzech? jaki wyznaje światopogląd? Duszpasterstwo koncentruje się na podmiocie rozmowy. Interesuje się człowiekiem, a nie normami, regułami, światopoglądem.

Duszpasterz nie jest zainteresowany pochodzeniem, rasą, narodowością, czy wyznaniem rozmówcy. Ważnym jest tylko i wyłącznie człowiek i jego ból. Duszpasterz zwraca szczególną uwagę na poczucie winy, wstyd, niską samooceną. Duszpasterstwo unika wyroków i osądów ponieważ uniemożliwiają one właściwą relację.

Superwizja jest profesjonalną formą poradnictwa w obszarze zawodowym. W dosłownym tłumaczeniu słowo superwizja oznacza „nadwidzenie”; chodzi zatem o ogląd, obserwację i refleksję nad tym, w jakiej relacji ze swoją pracą zawodową żyją ludzie; jak zachowują się w konkretnych sytuacjach zawodowych i jak kształtuje się ich relacja z instytucją, w której pracują.

Celem pracy superwizyjnej jest: rozwiązywanie problemów zawodowych, podnoszenie kompetencji oraz przyczynianie się do ustrukturalizowania pracy w organizacji, w której jest wykonywana.

Superwizja jest pracą w relacji. W tej relacji superwizja tworzy bezpieczną przestrzeń pełną zaufania dla osób, które w jakiś sposób cierpią z powodu pracy. Superwizja to pomaganie w trudnościach, dawanie przestrzeni, gdzie jest wiele niezrozumienia dla przeżywanego bólu, cierpienia.

W procesie superwizji, superwiznaci mają możliwość otwarcia się na nowe wnioski, postawy i zachowania, by móc z większą satysfakcją wykonywać swoje zadania i odgrywać role zawodowe oraz uzyskać odpowiednie miejsce w instytucjach.

Superwizja nie jest instruktażem. Supewizor nie nakazuje, i nie autorytatywnie narzuca, jak superwizanci mają się zachować. Superwizja nie wydaje poleceń, ale w interakcji z superwizantem i w procesie (który, może trwać jakiś czas) szuka i doradza, jak może on zinterpretować swoje problemy zawodowe i w miarę możliwości samodzielnie je rozwiązywać. Superwizja stawia sobie za cel, aby osoby poszukujące wsparcia osiągały umiejętność samodzielnego rozwiązywania swoich problemów. Jest „nauką samopomocy”.